همانطور که درام معماری The Brutalist کاملاً متقاعد نمی شود

ویل وای، می نویسد که Brutalist نامزدهای اسکار را رهبری می کند، اما به ،وان فیلمی درباره معماری، کمی ضعیف است.

شما سال ها منتظر یک حماسه معماری هستید و سپس دو (تقریبا) یکباره می آیند. سال گذشته، افسانه نادرست فرانسیس فورد کاپولا، مگالوپولیس منتشر شد، با داست، در مورد یک معمار رویایی که در مواجهه با توطئه ها و مخالفت های سیاسی تلاش می کند تا پروژه ای آرمان شهری را تحقق بخشد. اکنون، از کارگرد، بردی کوربت، فیلم Brutalist می آید، که در آن یک معمار رویایی از وحشت جنگ جه، دوم و ،یف فقر پس از جنگ بیرون می آید تا پروژه ای اتوپیایی را در مواجهه با بلایای شخصی و مخالفت ها تحقق بخشد.

The Brutalist و Megalopolis فیلم های بسیار متفاوتی هستند، اما در عین حال بسیار شبیه به یک فیلم سوم هستند، به نوعی درام معماری تعیین کننده: سر چشمه شاه ویدور (1949)، اقتباس شده از رمان آین رند در سال 1943. به همین نام، که در آن یک معمار رویا برای تحقق یک پروژه اتوپیایی در مواجهه با رقبای مکر و کوچک تلاش می کند. الگو، در حال حاضر، کاملا واضح است: یک نابغه منحصر به فرد، یک رویای معماری، و یک دنیای ناآماده پر از ذهن های پست تر.

Brutalist مشتاقانه در محافل معماری مورد انتظار بوده است

سال گذشته که برای Dezeen درباره مگالوپولیس نوشتم، اشاره کردم که جشن پیامبر معماری لوح خالی آن به طرز عجیبی قدیمی بود، داست، از اواسط قرن بیستم که با زمان حال همخو، ندارد. و Brutalist روایت خود از این اسطوره را در آن زمان و محیط ریشه می دهد.

اما شاید به هر حال آنقدرها هم قدیمی نباشد. اگر نه یک بلکه دو بار بازگویی از یک مثل به ما داده شود، آنگاه ممکن است ارتباط آن بیش از حد انتظار باشد. ارزش این را دارد که در مورد معماری در حال حاضر چه چیزی بگوید.

در فیلم Brutalist - که توسط کوربت و مونا فاستولد نوشته شده است - آدرین برودی نقش لازلو توث، معمار آموزش دیده باهاوس را بازی می کند که از دست نازی ها جان سالم به در برده و بلافاصله پس از جنگ جه، دوم به ایالات متحده می رسد. در نهایت، پس از آزمایش های مختلف، او مورد توجه صنعتگر ثروتمند هریسون ون بورن (گای پیرس) قرار می گیرد. ون بورن خود را حامی توث می کند و به او مأموریت می دهد تا یک مرکز اجتماعی در بالای تپه ای برجسته طراحی کند که به یاد مادر ون بورن اختصاص دارد.

این پروژه جاه طلبانه هر دو مرد را مصرف می کند. توث که در اثر تروما ویران شده است، سرسخت و خود ویرانگر است، با هروئین خود درم، می کند و گهگاه فاسق می کند. ون بورن خوش تیپ و خوش اخلاق، در عین حال، بیهوده، دمدمی مزاج و فداکار است. قدرد، او از کار توث نه از خود طرح ها، بلکه به دلیل تمجیدهای مد روزی است که آن ها را به خود جلب می کنند.

اگرچه مشتاق توث برای تحقق یک اثر بزرگ، "چیزی بی حد و حصر، چیزی جدید" است، اما او فاقد هرگونه همدردی واقعی برای هنرمند است. توث که به زور شخصیت ون بورن به پروژه کشیده شده است، به طور مرگباری برای نقش خدمتکار من، نیست. رابطه محکوم به فناست.

Brutalist مشتاقانه در محافل معماری مورد انتظار بوده است. من خودم مشتاقانه آن را پیش بینی می کردم. این دوران ضد روشنفکری است. هنر و معماری توسط بادهای مخالف فرهنگی و شرایط اقتصادی تنبیه آمیز ضربه خورده است. در اینجا، به نظر می رسید، بی،ه ای بزرگ علیه همه اینها بود، که علاوه بر این، به سبک معماری تحقیرآمیزی که در حال حاضر موجی از ضدیت سیاسی را تجربه می کرد، پایبند بود.

وقتی فیلمی مانند این به معماری می پردازد، به وضوح در مورد چیزی فراتر از آجر و ملات صحبت می کند

مضامینی که The Brutalist در بر می گیرد نمی تواند سنگین تر باشد: هولوکاست، هویت یهودی، رویای آمریکایی، تجربه مهاجر، ماهیت هنر و زیبایی. جدیت سازش ناپذیر به نظر می رسید که در ساختار آن نوشته شده بود، حداقل زمان اجرای قابل توجه سه ساعت و سی و پنج دقیقه (با وقفه) و امتیاز فوق العاده آن توسط د،ل بلومبرگ.

بنابراین وقتی فیلمی مانند این به معماری می پردازد، به وضوح در مورد چیزی فراتر از آجر و ملات - یا بتن ریخته شده و سنگ تراش شده صحبت می کند.

توث در حال ساختن چیزهایی است که از افراط گراهایی که سعی در قتل او را داشتند، دوام آورده است، و از اس، های شرور که او را استثمار و تجاوز می کنند، و همه دال ها و یاهوهای دیگر دوام خواهد آورد. این انتقام عاقل از بی هوش است.

این در لحظه ای که توث با معمار تجاری پر،وشی که ون بورن برای مراقبت از هزینه ها آورده است، مواجه می شود و به او توهین می کند، تقطیر می شود. در سینما این صحنه خنده ای از ته دل گرفت که تقریباً یک تشویق بود. آن لحظه رو، بود که مخاطب می خواست، زم، که هنرمند مهندس ارزش را به جای خود می نشاند. این هسته جذابیت کل این افسانه است.

برای اطمینان از اینکه ما مردم عادی می تو،م با هم ارتباط برقرار کنیم، هنرمند در فیلم بروتالیست یک زیبایی شناس نادر نیست. مانند هاوارد روارک در سرچشمه، توث نابغه مرد کارگر است. درست همانطور که پاتریشیا نیل روارک گری کوپر را در حال کار در معدن می یابد، ون بورن نیز توث را در حال بیل زدن زغال سنگ پیدا می کند. او تخم مرغ نیست هنر او از درد سرچشمه می گیرد و وقتی او را خنثی می کنند عصب، می شود و همه چیز را به هم می ریزد. برودی این را با اجرای مغناطیسی می فروشد که فلیسیتی جونز در نقش Erzsébet، همسرش به طرز فوق العاده ای مورد تحسین قرار گرفته است.

"ساختمان های من برای دوام طراحی شده اند... [the] فرسایش خط ساحلی،" توث می گوید. او در مورد آنها صحبت می کند که "هسته سخت زیبایی" ثابتی دارند، عبارتی که به نیمه دوم فیلم ،وان آن را می دهد. می توان جذابیت این همه حجم، استحکام و ماندگاری را دید. کارگردان، که رسانه آنها رقص نور روی پارچه بازتابنده است.

خلقت توث یک هالک تاریخی و بدون پنجره است

معماری در Brutalist نمی تواند سنگین تر، خاکی تر و سنگ تر باشد. واگن های ریلی زیر بار آن ناله می کنند. اما آیا این چیزی بیش از یک مجسمه غول پیکر است؟ آیا زندگی فراتر از تحمل دارد؟

اینجاست که همه چیز کمی ناامید کننده می شود. خلقت توث یک هالک تاریخی و بدون پنجره است. زیباست؟ مهم نیست، چون یک نماد است. این فقط خودش را نشان می دهد: خلقتی جسور، سازش ناپذیر و گستاخانه، که افراد کمتری در اطراف آن می چرخند و بداخلاق می کنند. این همان شی بزرگ و گنگی است که ما اینجا هستیم تا ریشه اش را بگیریم، درست همانطور که - با وجود تمام ناکامی های انس، او - هرگز شک زیادی وجود ندارد که در کیهان اخلاقی فیلم، توث "زشت" قرار است همدردی کامل ما را داشته باشد و خلقت او کامل ما باشد. پشتیب، می کند.

ما می خواهیم شاهد پیروزی هنرمند باشیم، همانطور که می خواهیم پیروزی کاپیتان آمریکا را ببینیم. اما مشکل این رویکرد هنر در ازای هنر این است که هرگونه احساس واقعی از آنچه توث با ساختمان خود انجام می دهد و چرا انجام می دهد را تسلیم می کند.

توث قول می دهد که درون پوسته ی بی آرایش، جلوه های داخلی خارق العاده ای از فضا و نور به نمایش درخواهند آمد، اما آن ها فقط به صورت اجمالی دیده می شوند. یکی از مصالحه هایی که او موظف است زودتر انجام دهد، گنجاندن یک مکان عبادت مسیحی است که او را ناراحت می کند. به نظر می رسد که این کلیسای کوچک کل پروژه را در بر می گیرد، که در نهایت توسط برجی که توسط یک صلیب به دو نیم ت،یم شده است، از بین می رود و جلوه های نوری که او ایجاد می کند صلیبی است.

چه اتفاقی برای عملکردهای دیگر می افتد؟ احتمالاً آنها هنوز آنجا هستند، اما ما تعداد زیادی از آنها را نمی بینیم. فیلم می خواهد معماری توث را م،وی به تصویر بکشد، اما نمی تواند بدون اینکه آن را به م،ای واقعی کلمه مذهبی کند، این کار را انجام دهد.

ما تشویق می شویم که احساس کنیم ساختم، که توث طراحی می کند چیزی بیش از یک ساختمان است، اما در نهایت کمتر است. این فقط یک ژست است، یک نماد.

من متقاعد نیستم که این یک مورد م،ادار برای معماری است

پیام ظاهری در اینجا این است که معماری واقعاً مهم است: مهم است، ماندگار است، باید با نگاهی به امر متعالی ساخته شود، نه به خط نهایی. بنابراین عجیب است که به نظر می رسد ساختمان واقعی که توث می سازد بسیار کم اهمیت است.

عوامل زیبایی شناختی - تفاوت بین موفقیت و ش،ت - هرگز واقعاً بررسی نمی شوند. یک کودای بداخلاق تلاش می کند تا بخشی از این موضوع را با یک سخنر، کیوریتوری پوشش دهد، که فقط واقعاً توجه را به عدم توضیح در فیلم جلب می کند. Brutalist یک درام انس، قانع کننده است. به ،وان درام معماری کاملاً متقاعد کننده نیست.

کاملاً طبیعی است که دنیای معماری باید مشتاق «بروتالیست» باشد، در حالی که این حرفه در حال حاضر بی تفاوتی و تحقیر زیادی را تجربه می کند. و هر نقصی که داشته باشد، دیدن دو فیلم بزرگ و جذاب درباره معماری رویایی در کمتر از یک سال واقعاً فوق العاده است. اما در حالی که ممکن است باعث افزایش روحیه در بین بروتالیست های سینما شود، من متقاعد نیستم که یک مورد م،ادار برای معماری باشد. این به تصویر کشیدن خلاقیت از بیرون است، نه از درون.

ویل وای، یک نویسنده طراحی و نویسنده چهار رمان است که جدیدترین آنها The Last Blade Priest است.

عکاسی توسط یونیورسال پیکچرز انجام شده است.

Dezeen در عمق
اگر از خواندن مصاحبه ها، نظرات و ویژگی های Dezeen لذت می برید، در Dezeen In Depth مش، شوید. این خبرنامه که در آ،ین جمعه هر ماه ارسال می شود، مک، واحد برای خواندن داستان های طراحی و معماری در پشت سرفصل ها فراهم می کند.